ناخن جویدن کودکان

ناخن جویدن کودکان معمولا در در سنین 5-4 سالگی آغاز میشود و در 10 تا 15 سالگی به اوج خود می رسد بیشترین میزان ناخن جویدن در پسران ۱۴ ۱۳ ساله است. ناخن جویدن در دختران حدود ۱۱ سالگی به بیشترین حد خود می رسد.

جویدن ناخن که از نظر پزشکی با نام اونیکوفاژیا شناخته می شود، یک عادت رایج در بین کودکان و نوجوانان است. این شامل جویدن ناخن ها و گاهی اوقات پوست اطراف آن است که اغلب منجر به ناخن های کوتاه و آسیب دیده و در برخی موارد عفونت می شود.

بیشتر بخوانید : تاخیر تکاملی کودکان

علل جویدن ناخن کودکان

استرس و اضطراب:

بسیاری از کودکان ناخن های خود را به عنوان راهی برای مقابله با استرس یا اضطراب می جوند. حرکت مکرر می تواند یک احساس تسکین موقت ایجاد کند.

کسالت:

وقتی بچه‌ها حوصله‌شان سر می‌رود یا دست‌هایشان بی‌حوصله است، ممکن است ناخن‌هایشان را به‌عنوان راهی برای گذراندن وقت یا مشغول نگه‌داشتن خودشان، جویدن کنند.

رفتار عادتی:

جویدن ناخن می تواند به عنوان یک عادت ساده شروع شود و به یک رفتار خودکار تبدیل شود که کودک بدون فکر آگاهانه انجام می دهد.

تقلید:

کودکان ممکن است با تقلید از اعضای خانواده یا همسالانی که همین عادت را دارند شروع به جویدن ناخن کنند.

جلب توجه:

در برخی موارد، جویدن ناخن ممکن است راهی برای جلب توجه والدین یا مراقبان کودک باشد، به خصوص اگر این رفتار واکنش شدیدی را برانگیزد.

کمال گرایی:

کودکانی که تمایلات کمال‌گرایانه دارند ممکن است ناخن‌های خود را به‌عنوان راهی برای کنار آمدن با احساس بی‌کفایتی یا ناامیدی‌شان به خاطر نقص‌های درک‌شده، بجوند.

پیامدهای سلامتی

آسیب فیزیکی: جویدن مکرر ناخن می تواند باعث آسیب به ناخن ها، کوتیکول ها و پوست اطراف شود و منجر به عفونت و بدشکلی شود.
مشکلات دندانی: جویدن ناخن می تواند بر سلامت دندان ها تأثیر بگذارد و باعث آسیب و ناهماهنگی دندان ها شود.
مشکلات گوارشی: جویدن ناخن خطر انتقال میکروب ها و باکتری ها را از دست ها به دهان افزایش می دهد و به طور بالقوه باعث عفونت یا مشکلات معده می شود.

روش های درمانی ناخن جویدن کودکان

تقویت مثبت:سیستم های پاداش می توانند کودکان را تشویق به کاهش ناخن جویدن کنند. به عنوان مثال، یک کودک می تواند به ازای هر روزی که از جویدن ناخن اجتناب می کند، پاداش کوچکی دریافت کند.

آموزش تغییر عادت (HRT):این تکنیک شامل آموزش به کودک می‌شود که میل به جویدن ناخن‌هایش را تشخیص دهد و آن را با یک رفتار متفاوت و کمتر مضر، مانند فشردن توپ استرس جایگزین کند.

نظارت بر خود:داشتن دفترچه خاطراتی از قسمت های ناخن جویدن می تواند به کودک کمک کند تا از رفتار خود آگاه شود و محرک ها را شناسایی کند.

درمان شناختی رفتاری (CBT):CBT می تواند به کودکان کمک کند تا دلایل اصلی جویدن ناخن خود را درک کنند و راهبردهای مقابله ای سالم تری برای مقابله با استرس و اضطراب ایجاد کنند.

مشاوره: صحبت کردن با یک درمانگر می تواند فضای امنی را برای کودکان فراهم کند تا احساسات خود را بیان کنند و در مورد مسائل عاطفی که به این عادت کمک می کند کار کنند.

لاک های تلخ ناخن: استفاده از یک لاک ناخن با طعم تلخ می تواند از جویدن ناخن با ناخوشایند کردن این تجربه جلوگیری کند.

پوشش ناخن:استفاده از دستکش، بانداژ یا کلاه ناخن می تواند از نظر فیزیکی از جویدن ناخن توسط کودک جلوگیری کند.

مانیکور معمولی: کوتاه نگه داشتن و نگهداری ناخن ها می تواند وسوسه جویدن آنها را کاهش دهد.

کاهش استرس: ایجاد یک محیط خانه آرام و حمایت کننده می تواند به کاهش سطح استرس کلی کودک کمک کند.

فعالیت های جذاب: مشغول نگه داشتن دست های کودک با فعالیت هایی مانند نقاشی، بازی با خاک رس یا ورزش کردن می تواند توجه را از جویدن ناخن منحرف کند.