تاخیر رشدی در نوزادان نارس

تاخیر رشدی در نوزادان نارس به تأخیر در رشد در نوزادان متولد شده قبل از 37 هفته بارداری (نوزادان نارس) اشاره دارد. این تأخیرها می تواند در زمینه های مختلف از جمله مهارت های حرکتی ، توسعه عاطفی اجتماعی ، زبان و توانایی های شناختی رخ دهد.

تأخیر در مهارت های حرکتی

نوزادان نارس ممکن است در هماهنگی حرکات خود ، رسیدن به اشیاء ، خزیدن و راه رفتن مشکل داشته باشند. این تاخیرها اغلب به دلیل عضلات توسعه نیافته و رفلکس ضعیف است. برنامه های مداخله اولیه می تواند به نوزادان نارس کمک کند تا این مهارت ها را با سرعت مناسب تر توسعه دهند.

تأخیر توسعه عاطفی اجتماعی

نوزادان نارس ممکن است نسبت به محیط اطراف خود کمتر پاسخگو باشند ، در پیوند با مراقبان مشکل داشته باشند و علاقه کمتری به کاوش در محیط خود داشته باشند. این تأخیرها اغلب به دلیل عدم تحریک آنها در بخش مراقبت های ویژه نوزادان (NICU) است. برنامه های مداخله اولیه می تواند به نوزادان نارس کمک کند تا مهارت های عاطفی اجتماعی را توسعه دهند و روابط قوی تری با مراقبان برقرار کنند.

تأخیر در زبان

نوزادان نارس ممکن است در تولید صداها ، درک کلمات و استفاده از زبان برای برقراری ارتباط مشکل داشته باشند. این تاخیرها اغلب به دلیل عدم تحمل مغز و مراکز زبان توسعه نیافته است. برنامه های مداخله اولیه می تواند به نوزادان نارس کمک کند تا مهارت های زبانی را توسعه دهند و یاد بگیرند که به طور مؤثر ارتباط برقرار کنند.

تأخیر توانایی های شناختی

نوزادان نارس ممکن است در حل مسئله ، حافظه و یادگیری مهارت های جدید مشکل داشته باشند. این تأخیرها اغلب به دلیل عدم تحریک آنها در NICU و استرس تولد زودرس است. برنامه های مداخله اولیه می تواند به نوزادان نارس کمک کند تا توانایی های شناختی را توسعه دهند و با سرعت مناسب تری بیاموزند.

عواملی که در تاخیر رشدی در نوزادان نارس دخیل هستند

شدت زودرس: هرچه نوزاد زود هنگام به دنیا بیاید ، خطر تاخیر در رشد بیشتر خواهد بود.

مدت اقامت در NICU: نوزادان نارس که زمان بیشتری را در NICU می گذرانند به دلیل طولانی شدن قرار گرفتن در معرض مداخلات پزشکی و تحریک محدود در محیط NICU ، در معرض خطر بیشتری برای تأخیر رشدی قرار دارند.

عوارض پزشکی: نوزادان نارس که عوارض پزشکی مانند عفونت ، مشکلات تنفسی یا زردی را تجربه می کنند ، در معرض خطر تاخیر در رشد هستند.

زیربنای شرایط ژنتیکی: نوزادان نارس با شرایط ژنتیکی زمینه ای ممکن است بیشتر در معرض تاخیر در رشد باشند.

مداخله زودهنگام برای تاخیر رشدی

خدمات مداخله اولیه می توانند از پشتیبانی لازم برای دستیابی به پتانسیل رشد خود ، به تاخیر رشدی در نوزادان نارس کمک کنند. این خدمات ممکن است شامل موارد زیر باشد:

فیزیوتراپی: فیزیوتراپی می تواند به نوزادان نارس کمک کند تا مهارت های حرکتی مانند خزیدن ، راه رفتن و نشستن را توسعه دهند.

کاردرمانی: کاردرمانی می تواند به نوزادان نارس کمک کند تا مهارت های حرکتی خوبی مانند گرفتن اشیاء و دستکاری اسباب بازی ها را توسعه دهند.

گفتاردرمانی: گفتاردرمانی می تواند به نوزادان نارس کمک کند تا مهارت های زبانی مانند تولید صداها ، درک کلمات و استفاده از زبان برای برقراری ارتباط را توسعه دهند.

برنامه های آموزش در دوران کودکی: برنامه های آموزش اولیه در دوران کودکی می توانند یک محیط یادگیری تحریک کننده را به نوزادان نارس ارائه دهند که به آنها کمک می کند مهارت های شناختی و اجتماعی عاطفی را توسعه دهند.