اختلال بلع در پارکینسون یک علامت شایع و اغلب نادیده گرفته شده در افراد مبتلا به بیماری پارکینسون است.
اختلال بلع یا دیسفاژی می تواند به اشکال مختلف در بیماران پارکینسون ظاهر شود. این به دلیل اختلال در عضلات درگیر در بلع، از جمله زبان و ماهیچه های گلو رخ می دهد. این وضعیت می تواند منجر به طیف وسیعی از مشکلات، از ناراحتی خفیف تا عوارض شدید مانند پنومونی آسپیراسیون شود.
تحقیقات نشان داده است که دیسفاژی یک مسئله شایع در بیماری پارکینسون است که تا 82 درصد از بیماران را در دوره ای از بیماری خود تحت تاثیر قرار می دهد. اغلب در مراحل پیشرفته بیماری رخ می دهد، اما می تواند در مراحل اولیه نیز وجود داشته باشد.
تشخیص زودهنگام علائم دیسفاژی برای مدیریت موثر بسیار مهم است. این علائم ممکن است شامل موارد زیر باشد:
1. مشکل در بلعیدن
افراد مبتلا به دیسفاژی ممکن است احساس چسبیدن غذا در گلو یا قفسه سینه خود را تجربه کنند که بلعیدن آن را دشوار می کند.
2. سرفه و خفگی
سرفه یا خفگی مکرر هنگام خوردن یا آشامیدن می تواند نشان دهنده مشکلات اساسی در بلع باشد.
3. نارسایی
بازگشت غذا یا مایعات در مدت کوتاهی پس از بلع، نشانه واضحی از دیسفاژی است.
4. کاهش وزن
کاهش وزن ناخواسته زمانی رخ می دهد که دیسفاژی منجر به کاهش مصرف غذا شود.
درک علل زمینه ای دیسفاژی در پارکینسون برای مدیریت موثر ضروری است. برخی از عوامل رایج که در مشکلات بلع در بیماران پارکینسون نقش دارند عبارتند از:
1. سفتی عضلانی
سفتی عضلات در گلو و دهان می تواند روند بلع را مختل کند.
2. کاهش تولید بزاق
بیماری پارکینسون می تواند منجر به کاهش تولید بزاق شود و شروع رفلکس بلع را دشوارتر کند.
3. عوارض جانبی داروها
برخی از داروهای مورد استفاده برای مدیریت علائم پارکینسون ممکن است به دیسفاژی کمک کنند.
اگر مشکوک به دیسفاژی در خود یا یکی از عزیزان مبتلا به پارکینسون هستید، بسیار مهم است که به سرعت به دنبال ارزیابی پزشکی باشید. تشخیص اغلب شامل موارد زیر است:
1. ارزیابی بالینی
یک متخصص گفتاردرمانی عملکرد بلع را از طریق مشاهده بالینی ارزیابی می کند و ممکن است از ابزارهایی مانند پرسشنامه اختلال بلع استفاده کند.
2. ویدئو فلوروسکوپی
این تکنیک تصویربرداری امکان بررسی دقیق عملکرد بلع را فراهم می کند و به شناسایی مسائل خاص کمک می کند.
مدیریت موثر دیسفاژی در پارکینسون شامل یک رویکرد چند رشته ای است. در اینجا چند استراتژی کلیدی وجود دارد:
1. گفتار درمانی
گفتار درمانگران می توانند با بیماران برای بهبود تکنیک های بلع و کاهش خطر آسپیراسیون کار کنند.
2. اصلاحات غذایی
تنظیم قوام غذاها و مایعات می تواند بلع را آسان تر و ایمن تر کند. معمولاً مایعات غلیظ و غذاهای نرم و آسان برای بلعیدن توصیه می شود.
3. تنظیم دارو
مشاوره با یک پزشک متخصص پارکینسون برای ارزیابی عوارض جانبی دارو و جایگزین های بالقوه می تواند به مدیریت دیسفاژی کمک کند.
4. تمرینات بلع
تمرینات منظمی که توسط گفتار درمانگر تجویز می شود می تواند عضلات درگیر در بلع را تقویت کند.