گفتاردرمانی برای بیماران کم شنوا
هدف از درمان آسیب شناسی گفتار برای بیماران مبتلا به آسیب شنوایی، بهبود مهارت های گفتار، ارتباط، گوش دادن و زبان است. تکنیک های گفتار درمانی مختلفی وجود دارد که گفتاردرمانگران می توانند در مداخله از آنها استفاده کنند.
تکنیک های گفتاردرمانی برای بیماران کم شنوا
- درمان گوش دادن و زبان گفتاری: همچنین به عنوان «درمان شنوایی-کلامی» شناخته میشود تا به بیماران کمک کند مهارت‌های شنیداری خود را توسعه دهند تا بتوانند مهارت‌های گفتاری خود را بهتر کنند.
- گفتار درمانی شنوایی- شفاهی یا شنوایی محور: لب خوانی و نشانه های بصری برای یادگیری زبان با تماشا را آموزش می دهد.
- گفتار درمانی ارتباطی کامل: ترکیبی از ارتباط گفتاری و نشانه ای با استفاده از نشانه های بصری، زبان اشاره و ورودی گفتاری.
گفتاردرمانگران روان، تولید گفتار، زبان، شناخت، صدا، رزونانس و سبک زندگی بیماران را برای ایجاد برنامه های درمانی فردی ارزیابی می کنند. استفاده از سمعک یا کاشت حلزون نیز بر درمان تأثیر می گذارد.
چگونه آسیب شناسان گفتار و شنوایی شناسان با هم کار می کنند؟
شنوایی شناسان و آسیب شناسان گفتار نقش های متفاوتی دارند، اما اغلب برای کمک به بیماران کم شنوا و یا دارای آسیب شنوایی با هم همکاری می کنند. شنوایی شناس بر تشخیص اختلال شنوایی و دسترسی به صدا و دستگاه های شنیداری کمکی تمرکز می کند. یک گفتاردرمانگر بر اجرای آموزش شنیداری-شناختی برای بهبود ارتباطات تمرکز می کند. یک شنوایی شناس و گفتار درمانگر با هم مشاوره ارائه می دهند، انتظارات را تعیین می کنند، استراتژی های ارتباطی را شناسایی می کنند و حامیان مشتریان خود خواهند بود.
راه هایی که شنوایی شناسان و گفتار درمانگران ممکن است با یکدیگر همکاری کنند عبارتند از:
- اهداف مرتبط با شنوایی را تعیین می کنند.
- یک برنامه مراقبت جامع تهیه می کنند.
- منابع و دانش را به اشتراک می گذارند.
- دستگاه های کمکی و لوازم جانبی را ارائه می دهند.
- ارائه مشاوره ارتباطی و آموزش شنیداری به بیماران
- پیشرفت بیمار را ارزیابی می کنند و تنظیمات درمانی یا شنوایی را انجام می دهند.
آسیب شناسان گفتار و شنوایی شناسان با یکدیگر همکاری می کنند تا به بیماران مبتلا به اختلالات شنوایی کمک کنند تا موفقیت ارتباط و کیفیت زندگی مرتبط با شنوایی را بهبود بخشند.
آنها با بیماران و خانواده‌هایشان برای درک اهداف ارتباطی، شناسایی چالش‌ها، توسعه برنامه‌های اقدام و ایجاد استراتژی‌هایی برای اجرای این برنامه‌ها کار خواهند کرد. همکاری بین شنوایی شناسان و آسیب شناسان گفتار در کمک به بیماران برای بهبود ارتباطات رایج و ابزاری است.
گفتاردرمانی برای بیماران کم شنوا کیفیت زندگی این بیماران را بهبود می بخشد.
قابلیت های شنیداری مستقیماً بر مهارت های ارتباطی تأثیر می گذارد. متخصصان گفتاردرمانی می توانند بیماران را با برنامه های فردی که متناسب با سبک زندگی و اهداف آنها باشد ارزیابی و درمان کنند.
کلمات مرتبط :
