گفتاردرمانی ام اس یکی از اجزای مهم برنامه مراقبت و توانبخشی جامع برای افراد مبتلا به ام اس (MS) است که مشکلات گفتاری و ارتباطی را تجربه می کنند.
گفتاردرمانگران با افراد مبتلا به ام اس کار می کنند تا به چالش های مختلف مربوط به گفتار، زبان، بلع و ارتباطات کلی رسیدگی کنند.
گفتار درمانی برای افراد مبتلا به ام اس، با توجه به نیازها، اهداف و چالش های خاص هر فرد، بسیار فردی است. همکاری میان گفتاردرمانگران، متخصصان مغز و اعصاب، کاردرمانگران و سایر متخصصان مراقبت های بهداشتی برای ارائه مراقبت و حمایت جامع ضروری است.
مشکلات گفتاری و بلع که به ترتیب به نام های دیس آرتری و دیسفاژی نیز شناخته می شوند، می توانند در افراد مبتلا به ام اس (MS) به دلیل اثرات این بیماری بر سیستم عصبی مرکزی رخ دهند. این مشکلات می تواند به طور قابل توجهی بر توانایی های ارتباطی و خوردن تأثیر بگذارد.
دیزآرتری: دیس آرتری به مشکلاتی در کنترل و هماهنگی عضلات درگیر در تولید گفتار اشاره دارد. در ام اس، دیس آرتری می تواند به دلیل ضعف عضلانی، هماهنگی ضعیف و کاهش تون عضلانی رخ دهد.
ویژگی های رایج دیزآرتری در ام اس عبارتند از:
دیسفاژی: دیسفاژی به مشکلات بلع اشاره دارد. در ام اس، دیسفاژی می تواند به دلیل ضعف یا ناهماهنگی عضلات بلع، کاهش حس در دهان و گلو، یا مشکلات هماهنگی رفلکس بلع رخ دهد. علائم دیسفاژی در ام اس ممکن است شامل موارد زیر باشد:
برای افراد مبتلا به ام اس که مشکلات گفتار و بلع را تجربه می کنند بسیار مهم است که به دنبال ارزیابی توسط یک گفتاردرمانگر یا آسیب شناس گفتار زبان باشند. این متخصصان میتوانند مداخلات، استراتژیها و پشتیبانی هدفمند را برای کمک به بهبود وضوح گفتار و ایمنی بلع ارائه دهند، در نتیجه ارتباطات کلی و کیفیت زندگی را افزایش دهند.
بیشتر بخوانید : گفتاردرمانی در پیروزی
مشکلات گفتاری و بیانی: ام اس می تواند بر عضلات و هماهنگی لازم برای گفتار واضح و قابل فهم تأثیر بگذارد. گفتاردرمانگران میتوانند تمرین ها و تکنیک هایی را برای بهبود تولید گفتار ارائه دهند، از جمله تمرینات بیانی، تمرین های کنترل تنفس و تمرین های تقویت صدا. آنها همچنین ممکن است روی تکنیک هایی برای بهبود وضوح و حجم گفتار کار کنند.
زبان و مهارت های ارتباطی: ام اس می تواند بر پردازش زبان، درک و بیان تاثیر بگذارد. گفتاردرمانگران میتوانند با افراد برای بهبود مهارتهای زبانی، از جمله درک زبان گفتاری و نوشتاری، استفاده از دستور زبان و نحو مناسب و گسترش دایره واژگان کار کنند. آنها ممکن است راهبردهایی را برای ارتباط مؤثر ارائه دهند، مانند استفاده از روشهای ارتباطی جایگزین (به عنوان مثال، ابزارها یا تکنیکهای ارتباطی تقویتکننده و جایگزین)، بهبود مهارتهای مکالمه، و افزایش ارتباطات اجتماعی.
بلع و مدیریت دیسفاژی: ام اس می تواند منجر به مشکلات بلع (دیسفاژی) به دلیل ضعیف شدن عضلات یا اختلال در هماهنگی شود. متخصصان گفتاردرمانی ام اس عملکرد بلع را ارزیابی می کنند و مداخلاتی را برای بهبود ایمنی و کارایی بلع ارائه می دهند. این ممکن است شامل تمرینهایی برای تقویت عضلات بلع، تکنیکهایی برای اصلاح بافت و قوام غذا، و استراتژیهایی برای به حداقل رساندن خطر آسپیراسیون یا خفگی در حین خوردن و آشامیدن باشد.
درمان شناختی ارتباطی: ام اس می تواند باعث تغییرات شناختی مانند مشکلات حافظه، توجه، حل مسئله و پردازش اطلاعات شود. گفتاردرمانگرها می توانند درمان شناختی ارتباطی را ارائه دهند که بر بهبود عملکردهای شناختی مرتبط با ارتباطات تمرکز دارد. این ممکن است شامل تمرینها و استراتژیهایی برای تقویت حافظه، توجه، سازماندهی و مهارتهای حل مسئله برای حمایت از تواناییهای ارتباطی باشد.
ارتباط جایگزین و تقویتی (AAC): در مواردی که گفتار به شدت مختل شده یا ارتباط به طور قابل توجهی تحت تأثیر قرار می گیرد، متخصصان گفتاردرمانی ام اس می توانند افراد را در مورد استفاده از روش های AAC معرفی و آموزش دهند. اینها ممکن است شامل تابلوهای ارتباطی، سیستمهای مبتنی بر نماد یا دستگاههای الکترونیکی باشد که به افراد کمک میکنند نیازها، افکار و احساسات خود را در زمانی که گفتار چالشبرانگیز یا غیرممکن است بیان کنند.
آموزش و مشاوره: گفتاردرمانگران به افراد مبتلا به ام اس و خانواده هایشان آموزش و مشاوره ارائه می دهند تا به آنها کمک کنند تا تأثیر MS بر ارتباطات و بلع را درک کنند. آنها راهنمایی در مورد استراتژی ها و تکنیک هایی برای تسهیل ارتباطات، مدیریت مشکلات و بهینه سازی مشارکت در فعالیت های روزانه ارائه می دهند.