اوتیسم در بزرگسالی می تواند طیف وسیعی از علائم و چالش ها را به همراه داشته باشد. برخی از افراد مبتلا به اوتیسم در بزرگسالی زندگی مستقلی دارند و شغل و روابط اجتماعی دارند، در حالی که برخی دیگر به حمایت بیشتری نیاز دارند.
مشکلات در تعاملات اجتماعی:
مشکلات در ارتباطات:
رفتارهای تکراری:
حساسیت های حسی:
علاوه بر این، بزرگسالان مبتلا به اوتیسم ممکن است:
تشخیص اوتیسم در بزرگسالی می تواند دشوار باشد، زیرا علائم آن می تواند با سایر اختلالات مانند اضطراب یا افسردگی همپوشانی داشته باشد.
در حالی که هیچ درمان قطعی برای اوتیسم وجود ندارد، راهکارهای متعددی برای کمک به بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در جهت زندگی مستقل و رضایتبخش در دسترس است.
برخی از روشهای رایج درمان اوتیسم در بزرگسالی عبارتند از:
درمان شناختی رفتاری (CBT): به بزرگسالان مبتلا به اوتیسم کمک میکند تا افکار و رفتارهای خود را مدیریت کنند و مهارتهای مقابلهای با اضطراب و چالشهای اجتماعی را یاد بگیرند.
تحلیل رفتار کاربردی (ABA): بر تقویت رفتارهای مثبت و کاهش رفتارهای نامطلوب تمرکز دارد.
مهارتهای اجتماعی: به بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در یادگیری نحوه برقراری ارتباط موثر، تعامل با دیگران و ایجاد روابط کمک میکند.
کاردرمانی: به بهبود مهارتهای حرکتی ظریف و درشت، هماهنگی و پردازش حسی کمک میکند.
دارودرمانی: میتواند برای درمان علائم ثانویه مانند اضطراب، افسردگی یا مشکلات خواب تجویز شود.
حمایتهای شغلی: به بزرگسالان مبتلا به اوتیسم در یافتن شغل مناسب، آموزش مهارتهای لازم برای حفظ شغل و ارتقای شغلی کمک میکند.
گروههای حمایتی: فرصتی برای بزرگسالان مبتلا به اوتیسم فراهم میکند تا با افراد هم تجربه خود ارتباط برقرار کنند، تجربیات خود را به اشتراک بگذارند و از یکدیگر حمایت کنند.
انتخاب روشهای درمانی مناسب به عوامل متعددی از جمله: