اختلال ریاضی، ناتوانی یادگیری خاص در ریاضیات یا اختلال در محاسبه، مشکلی در توانایی کودک در درک و اجرای مفاهیم ریاضی است.
تست رسمی و فردی برای تشخیص این اختلال ضروری است. انجام این تشخیص تا زمانی که کودک به سن مدرسه نرسد دشوار است، زیرا پیشرفت کودک در ریاضیات باید کمتر از انتظارات سنی باشد و به دلیل کمبود هوش یا آموزش نباشد.
گاهی اوقات علائم هشداردهنده‌ای را می‌توان در تاریخچه کودک یافت، مانند حس جهت‌گیری ضعیف، هماهنگی ضعیف ورزشی، مشکل در حفظ امتیاز در بازی‌های رومیزی، مشکلات یادگیری بازی‌های استراتژیک مانند شطرنج، و مشکل در یادگیری مفاهیم انتزاعی مانند زمان یا پول. یک ارزیابی کامل می تواند از طریق سیستم مدرسه دولتی یا از طریق یک کلینیک خصوصی توانبخشی انجام شود و باید شامل موارد زیر باشد:
- مصاحبه با والدین و فرزند که شامل اطلاعاتی در مورد تاریخچه رشد و تربیت است.
- آزمون هوش مانند مقیاس هوش وکسلر برای کودکان.
- آزمون های پیشرفت تحصیلی با تاکید ویژه بر انواع مهارت های حل مسئله ریاضی.
- تست‌های عصب‌روان‌شناختی نیز گاهی انجام میشود، به‌ویژه اگر کودک با عملکرد اجرایی، مهارت‌های دیداری-حرکتی یا دیداری-فضایی دست و پنجه نرم می‌کند.
ما انتظار داریم کودکانی که دارای ناتوانی ریاضی هستند نمرات انتخابی در ریاضیات پایین داشته باشند، اغلب با نشان دادن عملکرد زیر سن تقویمی، نمره یا توانایی فکری.
درمان اختلال ریاضی
هیچ برنامه درمانی واحدی برای همه ناتوانی های ریاضی وجود ندارد، زیرا درمان بستگی به کمبودهای اصلی کودک دارد. به عنوان مثال، مشکلات یک کودک ممکن است به سردرگمی بینایی-فضایی مربوط باشد، در حالی که مشکلات کودک دیگر ممکن است به مشکلات مربوط به دریافت “تصویر بزرگ” یا درک مفاهیم اساسی حل مسئله ریاضی مربوط باشد. این کودکان ممکن است در کارکردهای اجرایی مشکل داشته باشند و ممکن است ریاضی را مجموعه ای از حقایق ببینند که باید به خاطر بسپارند. با این حال، آنها در یافتن الگوها و معنی در ریاضی مشکل دارند. کودکان دیگر با بسیاری از این مسائل مشکل دارند.
تعیین اینکه کدام یک از این مشکلات زمینه ساز مشکل کودک است بسیار مهم است و دلیل اینکه چرا یک سری آزمایش لازم است. ارزشیابی می تواند نقاط ضعف خاص را مشخص کند تا تدریس خصوصی (که تقریباً همیشه توصیه می شود) به صورت سفارشی طراحی شود. برخی از رویکردهایی که برای کودکان دچار اختلال ریاضی مفید است عبارتند از:
- ارائه “دستورالعمل” مکتوب برای مسائل پیچیده ریاضی، مانند تقسیم طولانی.
- اجازه دادن به استفاده از کاغذ گراف برای کمک به تراز کردن ستون ها در مسائل ریاضی نوشتاری.
- ارائه یک رویکرد عملی تر و مشخص به دانش آموزان برای یادگیری مفاهیم ریاضی، به ویژه مفاهیمی که ماهیت فضایی دارند.
- آموزش به کودکان نحوه برخورد با یک مشکل یا کار، مانند ارزیابی عملیات مورد نیاز، یادگیری ارزیابی دقیق از مرتبط یا غیر ضروری بودن اطلاعات موجود در مشکل، و برآورد و بررسی پاسخ ها در برابر برآوردها برای ارزیابی معقول بودن آنها.
- ریاضی را به طور عملی جهت‌گیری کنید، با تأکید بر چیزهایی مانند آشپزی و خرید کردن، به طوری که کودکان بتوانند ارتباط مفاهیمی مانند اعشار و کسری را به طور ملموس ببینند.
اگرچه یک اختلال ریاضی نسبت به سایر ناتوانی‌های یادگیری مانند نارساخوانی کمتر شایع است، اما می‌تواند کاملاً مخرب باشد، به ویژه زمانی که کودک در مدرسه پیش می‌رود. بسیاری از موضوعات، مانند شیمی، نجوم و فیزیک، به شدت بر توانایی ریاضی متکی هستند.
اگرچه یک برنامه درمانی واحد وجود ندارد که تمام اشکال اختلالات ریاضی را درمان کند، آموزش خصوصی توسط کاردرمانگر ذهنی می تواند برای اکثر دانش آموزان بسیار مفید باشد.
کلمات مرتبط :
