آفازی پس از سکته مغزی

آفازی پس از سکته مغزی یک اختلال زبانی است که توانایی فرد را برای صحبت کردن، درک زبان، خواندن و نوشتن پس از سکته مغزی تحت تاثیر قرار می دهد.

این بیماری در اثر آسیب به نواحی مغز که مسئول پردازش زبان هستند، مانند ناحیه بروکا و ناحیه ورنیکه، که برای اکثر افراد راست دست در نیمکره چپ قرار دارند، ایجاد می شود. این آسیب می تواند در نتیجه انسداد یا پارگی رگ های خونی در مغز باشد که منجر به کمبود اکسیژن و مواد مغذی در مناطق آسیب دیده شود.

بسته به محل و میزان آسیب مغزی، آفازی پس از سکته مغزی می تواند به طرق مختلف ظاهر شود. انواع رایج آفازی عبارتند از آفازی بیانی (آفازی بروکا)، آفازی گیرنده (آفازی ورنیکه) و آفازی گلوبال.

آفازی بیانی اغلب منجر به مشکل در ساخت جملات می شود، در حالی که آفازی دریافتی باعث ایجاد مشکل در درک زبان گفتاری یا نوشتاری می شود. آفازی گلوبال شامل ترکیبی از علائم آفازی بیانی و دریافتی است. علاوه بر این، انواع دیگری از آفازی وجود دارد که می‌تواند تأثیرات متفاوتی بر توانایی زبان داشته باشد، مانند آنومیا (مشکل در یادآوری کلمات)، آفازی هدایتی (اختلال در تکرار کلمات) و آفازی بین قشر (اختلال در توانایی برقراری ارتباط).

تأثیر آفازی پس از سکته مغزی بر زندگی فرد می تواند قابل توجه باشد. این می تواند ارتباط، تعاملات اجتماعی و عملکرد روزمره را مختل کند و منجر به سرخوردگی، انزوا و کاهش کیفیت زندگی شود. علاوه بر این، جنبه‌های شناختی و عاطفی آفازی، مانند مشکلات در حل مسئله و تنظیم هیجانی، می‌تواند این وضعیت را پیچیده‌تر کند. با این حال، با حمایت و درمان مناسب، بسیاری از افراد مبتلا به آفازی پس از سکته می‌توانند در بازیابی توانایی‌های زبانی خود و بهبود رفاه کلی خود پیشرفت کنند.

درمان آفازی پس از سکته مغزی

هدف درمان آفازی پس از سکته، بهبود توانایی های زبانی و به حداکثر رساندن ارتباط عملکردی است. گفتار درمانی مداخله اولیه برای افراد مبتلا به آفازی است و ممکن است شامل تکنیک ها و رویکردهای مختلف متناسب با نیازهای خاص فرد باشد. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد:

زبان درمانی: این روش بر بهبود مهارت های زبانی خاص مانند کلمه یابی، جمله سازی و درک مطلب تمرکز دارد. درمان ممکن است شامل تمرین هایی برای تمرین صحبت کردن، گوش دادن، خواندن و نوشتن و همچنین راهبردهایی برای جبران مشکلات زبانی باشد.

ارتباطات تقویتی و جایگزین (AAC): برای افراد مبتلا به آفازی بیانی شدید، روش‌های AAC، مانند تابلوهای تصویر، دستگاه‌های الکترونیکی یا ارتباطات اشاره‌ای، می‌توانند ابزار جایگزینی برای بیان و تعامل فراهم کنند.

لحن درمانی ملودیک: این تکنیک از عناصر موسیقی برای تسهیل تولید گفتار در افراد مبتلا به آفازی غیر روان استفاده می کند و به آنها کمک می کند تا توانایی خود را برای تولید گفتار روان بهبود بخشند.

گروه درمانی: شرکت در جلسات گروه درمانی می تواند حمایت اجتماعی، فرصت هایی برای گفتگو و تمرین در موقعیت های ارتباطی واقعی را فراهم کند.

درمان با کمک فناوری: برنامه‌ها و برنامه‌های مبتنی بر رایانه که برای توانبخشی آفازی طراحی شده‌اند، می‌توانند برای تکمیل درمان سنتی و ارائه فرصت‌های تمرین اضافی استفاده شوند.